Lale Gül: "Voor mij is dit boek het ultieme bewijs dat literatuur een enorme kracht heeft om mensen te verbinden en bewust te maken. Je kunt na het lezen van dit werk niet anders dan invoelen wat een dementerend persoon meemaakt en hoe het is voor de dierbaren. [...] Iedereen zou dit boek gelezen moeten hebben omdat alzheimer en dementie veel voorkomen in de (westerse) wereld. Het is een unieke manier om in de huid te kruipen van iemand die geestelijk niet meer aanwezig is. Ik heb zelden een boek gelezen dat ik zo meesterlijk geschreven en tegelijkertijd zo aangrijpend vind. Ik zou willen dat ik zo kon schrijven en de lezer zo zou kunnen meezuigen in het verhaal. Je vergeet dat je woorden op een bladzijde aan het lezen bent, als lezer bevind je je gewoon in die woonkamer van Maarten Klein en Vera, of je wilt of niet: je voelt mee, je denkt mee, je zit daar tussen hen in. Het is naar mijn mening een perfecte literaire exercitie, echt een schoolvoorbeeld van wat literatuur moet zijn. Bovendien is dit boek een ode aan de taal, want we leven zolang we ons kunnen uitdrukken." – Bron