‍Dirk De Wachter: "Het boek gaat over de innerlijke dialoog van een mens, het gaat over wat de mens denkt. Ik had nog nooit zoiets gelezen. Ik wist niet dat zoiets bestond. Natuurlijk construeer je achteraf je herinnering, maar ik heb toch wel het idee dat ik toen, op mijn vijftiende, besloot om psychiater te worden. Ik werd gefascineerd door de gedachten van mensen. Door datgene dat je niet ziet als ze over straat lopen, maar wat zich in hun hoofd afspeelt. Zoals Frits van Egters, de hoofdpersoon in De Avonden van alles denkt. Tot dan dacht ik dat ik de enige was, die dat had." – Bron 1 | 2 | 3 | 4

‍Dirk de Wachter: “Ik was onmiddellijk gegrepen door een soort van herkenbaarheid in het denken over mijn vak.” Sindsdien heeft dit boek De Wachter niet meer losgelaten en citeert hij het in bijna ieder eigen werk. “Het is een filosoof die mij eigen is geworden. Je legt het terug en je leest het opnieuw. En met dit in het achterhoofd lees ik andere lectuur.” – Bron 1 | 2

Dirk De Wachter: “De beste roman van de twintigste eeuw, ik ben graag wat overdrijvend, of een die ik graag aanraad, is Leven en Lot van Vasily Grossman, dat is een fantastisch boek. Dat is eigenlijk de Oorlog en Vrede van de twintigste eeuw. Het speelt tegen de achtergrond van de oorlogssituatie van het Beleg van Stalingrad in ’42. We volgen kleine mensen en hun lotgevallen en hun stream of consciensness tegen de achtergrond van die oorlog. Formidabel boek. Over het hele leven. In het midden van het boek staat er een beschrijving van een concentratiekamp. Vasily Grossman was een van de eersten die een concentratiekamp kon bezoeken als journalist. En in dat concentratiekamp is er een man, een soort profeet en die weet dat hij gaat sterven en die spreekt, echt waar, over ‘het kleine goede’. Het concept dat ik heel erg vaak citeer vanuit het Levinasiaanse denken." – Bron 1 | 2 | 3

‍Dirk De Wachter: “De wereld als markt en strijd zijn debuut heeft mij rechtstreeks geïnspireerd voor mijn boek Borderline Times. Dat boek was ook een soort Aha-Erlebness. Hij schrijft het dan zo scherp en juist en prachtig op. / Hij [Houellebecq] is werkelijk een visionair. Onder zijn cynische, donkere, nihilistische en pornografische schrijfstijl zit een ongelooflijk verlangen naar liefde en hechting.” – Bron 1 | 2 | 3

Dirk De Wachter: "Ik lag op het ziekbed en kon aanvankelijk niet lezen. Dat liet mijn chemobrain niet toe. (In 2021 werd bij Dirk De Wachter darmkanker gediagnosticeerd, red.) Mijn zoon, die ook psychiater is, bracht me wat poëzie. Heel toegankelijke gedichten. Daarna bracht hij kortverhalen en na een tijd zei hij: ‘En nu gaan we samen een boek lezen.’ Hij gaf me Een odyssee van Daniel Mendelsohn." Daarin schrijft een tachtigjarige wiskundige zich in voor een seminarie over de Odyssee, gegeven door zijn zoon. Ze besluiten zelfs om samen een reis te maken over de Middellandse Zee, in navolging van Odysseus. Een reis waarin ze nader tot elkaar komen. "Dat boek is transgenerationeel. Het deed me nadenken over mijn eigen vader en mijn zoon, die natuurlijk heel goed wist waarom hij me dat boek gaf. Het zorgde voor een meerlagige spiegeling: eerst Odysseus, dan de vader en zoon als personages die reflecteren op hun eigen odyssee, en dan mijn eigen zoon en ik die tot elkaar kwamen door het te lezen. Prachtig was dat." – Bron 1 | 2

Dirk De Wachter: Wat hem aangeraden werd vooral niét te lezen op het ziekbed, is Anéantir (Vernietigen), de laatste roman van Michel Houellebecq, met wie De Wachter persoonlijk correspondeert: 'Ik verbied u Anéantir te lezen!', schreef hij, omdat het over een man met kanker gaat die sterft. "Maar ik laat mij niet bepalen door Houellebecq (lacht), dus las ik het wel, en vond er troost in. Veel troost. Het boek toont de liefde in de dood, maar ook de verschrikking. Ik heb toen ook nog maar eens beseft hoe belangrijk lezen voor mij is." – Bron

Dirk De Wachter: "Ik houd ook erg van Charles Bukowski. Bukowski is een dichter die ik erg koester en als ik zelf gedichten voorlees – dat doe ik af en toe, op een podium – met muzikale omlijsting. Het gedicht dat ik overal voorlees, mijn lijfgedicht, is Style van Bukowski." – Bron

Dirk De Wachter: "De poëzie van Reve is fantastisch. Maar kijk, nu raakt u mij op een zwakke plek. De poëzie van Reve is onderschat. Daar toont de schrijver zich in zijn grootheid, waar hij soms wat geouwehoerd heeft." – Bron

Dirk De Wachter: "Ik lees graag de grote klassiekers: Thomas Mann, De Toverberg. De grote Russen." – Bron

Dirk De Wachter: "Een van de grote romans is I Promessi Sposi (de Verloofden) van Alessandro Manzoni. Dat is ook een van de absolute werken die ik graag aanraad. Dat gaat over de liefde. In haar waarachtige vorm. Volkomen onmodieus. Volkomen achterhaald en toch heel juist. Heel parodoxaal." – Bron

Dirk De Wachter: “Hij weet de mens terug te brengen tot zijn radicale en meest fundamentele existentie: de onmogelijkheid van het bestaan. Tot op de dag van vandaag is dit werk onovertroffen in de geschiedenis van de popmuziek: qua sfeer, qua stem, qua stijl en qua tekst." – Bron

Dirk de Wachter: "Een helder en toegankelijk geschreven boek over een vaak verborgen, miskend en onderschat probleem: ANGST." – Bron

Dirk De Wachter: "De boodschap van Petra De Sutter en Eline Delrue is hoopvol, maar toch realistisch en genuanceerd. Ik kan alleen maar hopen dat De Maakbare Baby het begin vormt van een breed debat in deze moeilijke kwesties." – Bron