Lale Gül: "Voor mij is dit boek het ultieme bewijs dat literatuur een enorme kracht heeft om mensen te verbinden en bewust te maken. Je kunt na het lezen van dit werk niet anders dan invoelen wat een dementerend persoon meemaakt en hoe het is voor de dierbaren. [...] Iedereen zou dit boek gelezen moeten hebben omdat alzheimer en dementie veel voorkomen in de (westerse) wereld. Het is een unieke manier om in de huid te kruipen van iemand die geestelijk niet meer aanwezig is. Ik heb zelden een boek gelezen dat ik zo meesterlijk geschreven en tegelijkertijd zo aangrijpend vind. Ik zou willen dat ik zo kon schrijven en de lezer zo zou kunnen meezuigen in het verhaal. Je vergeet dat je woorden op een bladzijde aan het lezen bent, als lezer bevind je je gewoon in die woonkamer van Maarten Klein en Vera, of je wilt of niet: je voelt mee, je denkt mee, je zit daar tussen hen in. Het is naar mijn mening een perfecte literaire exercitie, echt een schoolvoorbeeld van wat literatuur moet zijn. Bovendien is dit boek een ode aan de taal, want we leven zolang we ons kunnen uitdrukken." – Bron

Lale Gül: "Zeer de moeite waard." – Bron

Lale Gül: "Dit is het indringende verhaal van een competitieve en energieke arts die longkanker behandelt en zélf longkanker krijgt. Terwijl hij decennialang naast het bed van duizenden patiënten stond, ligt hij nu zelf als patiënt op bed. Dit confronteert hem met de kant van het verhaal die hij niet kende: de angst, de eenzaamheid, de liefde voor het leven dat elke dag meer uit je handen glijdt, je liefdesrelatie die verbroken wordt door de ziekte, het fysieke lijden, de reacties van de buitenwereld die je irriteren, de vernedering van het afhankelijk zijn en verpleegd worden door eigen collega’s. [...] Echte dokters huilen ook is een prachtig en eerlijk boek vol ontroering, maar ook humor. Voor mij persoonlijk erg herkenbaar omdat ik twee familieleden heb verloren aan kanker. Maar eigenlijk is het voor iedere lezer een invoelbare emotionele rollercoaster." – Bron

Lale Gül: "Ik hou van vlot geschreven boeken over totale losers die ook nog eens depressief en verzuurd zijn. Daarom kon dit boek, veruit de donkerste roman van Houellebecq, niet in het rijtje ontbreken. [...] De hoofdpersoon Florent-Claude Labrouste is een 47-jarige man die beleidsmaker is op het gebied van landbouw, waar van alles mis lijkt te gaan. Zijn vriendin is er alleen maar voor zijn erfenis en gaat voortdurend vreemd. Natuurlijk moest Houellebecq ook choqueren, dus lezen we dat hij een video vindt van zijn vriendin waarin ze seks heeft met drie honden. Soit, dat had van mij niet gehoeven. Dat is een stukje dat u even moet doorstaan, helaas. Maar waar de auteur briljant in slaagt, is de lezer laten voelen hoe het is om door en door depressief te zijn." – Bron

Lale Gül: "Alhoewel de details en omstandigheden anders zijn, komt de thematiek van dit boek erg overeen met de hamvraag in mijn eigen debuut, Ik ga leven: de spagaat tussen de dwingende omgeving die ook niet beter weet dan conformeren aan de schaamtecultuur en het verlangen naar vrijheid, waarvoor je niet durft te kiezen omdat die het definitieve verlies van je familie als gevolg heeft. Een kwestie die speelt bij veel meer islamitische tieners en twintigers in Nederland en bepalend is voor het verloop van hun leven. [...] In het nawoord zegt de schrijfster dat ze vrouwenrechten voor moslima’s wil verbeteren en dat het verhaal is gebaseerd op het incident met de Pakistaanse vrouw Samia in 1991. Ze wilde dit boek schrijven omdat ze besefte dat in Nederland eigenlijk niemand meer zou kunnen begrijpen wat de toestand van Pakistaanse meisjes is. Maar, zegt Tahir: de werkelijkheid is nog wreder dan wat zij beschreven heeft. Ik had op deze plaats ook Deborah Feldmans boek Unorthodox kunnen zetten, dat zeer de moeite waard is, maar ik kies bewust voor een boek dat eindelijk eens gaat over de onderdrukking van islamitische vrouwen. Over de rest wordt al zoveel gesproken." – Bron

Lale Gül: "Voor mij was dit boek totaal geen onbekend terrein, aangezien alles wat ik las exact strookte met hoe de meeste islamieten denken over de wereld. In feite lees ik de gedachten van mijn familie terug, maar dan in hoogintellectueel taalgebruik en erg geestig beschreven. Alhoewel ik het met geen enkel woord van de heer Kinneging eens ben, kan ik niet ontkennen dat het een waar genot is om zijn boek te lezen en je te verdiepen in de ideeënwereld van iemand die mij en vele anderen vreemd is en die ik nooit zo goed begrijp: die van een conservatieve ‘boze, witte’ man. En uiteindelijk moet je je ideologische vijanden goed kennen om ze te bestrijden, hetgeen ik op mijn eigen manier doe. Bovendien heeft de auteur een prachtig taalgebruik, dus het verveelt niet. [...] Een nadeel is dat de schrijver weinig wetenschappelijke onderbouwing geeft voor zijn ­beweringen; het is louter subjectief." – Bron

Lale Gül: "Pieter van Woensel is een eigenaardige schrijver uit de 18de eeuw met wie ik kennismaakte tijdens mijn studie Nederlands aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Arts, geheim agent, schrijver, kritisch denker en wereldreiziger: hij was het allemaal. Zijn tegendraadse denken, gecombineerd met een groot schrijftalent, leverde teksten op waarin Van Woensel het Nederlandse volk ongezouten de waarheid vertelde. Hij gebruikt veel ironie, wat zijn werk erg onderhoudend maakt. Ook richt hij steeds retorische vragen tot de lezer, waardoor je aan het denken wordt gezet. [...] De lantaarn was een poging licht te brengen in het duister van de Nederlandse samenleving door moderne onderwerpen aan te snijden als echtscheiding, voorbehoedsmiddelen en de vraag of Nederland wel geschikt was voor een democratisch bestel. Dankzij zijn jarenlange reizen over de wereld kon Van Woensel veel vergelijken en relativeren. Hij werkte in Sint-Petersburg als arts, maakte langdurige reizen door het Midden-Oosten, woonde in Istanbul en op de Krim en bezocht de Nederlandse kolonies in Zuid-Amerika. Ook op het gebied van religiekritiek was Pieter van Woensel een te bewonderen visionair, nog vóór Multatuli. Ik hoop daarom dat er binnenkort een Pieter van Woensel-leerstoel komt. Zijn Aanteekeningen, gehouden op eene reize door Turkeyen, Natoliën, de Krim en Rusland in de jaren 1784-89 (1792-1795) zijn ook zeer de moeite waard. Het is geestig om in een wereld te duiken waarin de islam veel verdienstelijker en respectabeler was dan het christendom." – Bron

Lale Gül: "Pieter van Woensel is een eigenaardige schrijver uit de 18de eeuw met wie ik kennismaakte tijdens mijn studie Nederlands aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Arts, geheim agent, schrijver, kritisch denker en wereldreiziger: hij was het allemaal. Zijn tegendraadse denken, gecombineerd met een groot schrijftalent, leverde teksten op waarin Van Woensel het Nederlandse volk ongezouten de waarheid vertelde. Hij gebruikt veel ironie, wat zijn werk erg onderhoudend maakt. Ook richt hij steeds retorische vragen tot de lezer, waardoor je aan het denken wordt gezet. [...] Ook op het gebied van religiekritiek was Pieter van Woensel een te bewonderen visionair, nog vóór Multatuli. Ik hoop daarom dat er binnenkort een Pieter van Woensel-leerstoel komt. Zijn Aanteekeningen, gehouden op eene reize door Turkeyen, Natoliën, de Krim en Rusland in de jaren 1784-89 (1792-1795) zijn ook zeer de moeite waard. Het is geestig om in een wereld te duiken waarin de islam veel verdienstelijker en respectabeler was dan het christendom." – Bron