Roxane van Iperen: "De oermoeder van alle goede boeken. Het is heel rauw en draait om grenzen. Letterlijk, want McCarthy schrijft over het leven bij de Amerikaanse grens met Mexico, over de menselijke grenzen van bandeloosheid en wetteloosheid, en uiteindelijk: de grote grens tussen goed en kwaad. Het is net als Canisius een hard boek dat me toch mild stemt." – Bron

Roxane van Iperen: "Aanrader!" – Bron

Roxane van Iperen: "Iedereen die ik dit boek heb aangeraden komt er daarna op terug en zegt dat het een levensveranderend boek is. [...] De Engelse titel The Body Keeps The Score vind ik veel beter. Het is van een Nederlandse professor die al jaren in Amerika woont. Hij heeft zich vanaf de Vietnam-veteranen gespecialiseerd in trauma en dan vooral wat doet trauma met het lichaam. Wat leuk was is dat wij samen in de New York Times Bestsellerlijst stonden. Hij op een, ik op twee. Met een boek uit 2014 heeft hij nu dus een enorme hit in Amerika. Wat hij schrijft, is dat trauma niet alleen een heftige gebeurtenis meemaken is, maar vooral ook de sociale context waarbinnen dat gebeurt. Als de sociale context er een is waarbij er niet gesproken mag worden – bijvoorbeeld door veteranen die uit een oorlog terugkomen en zich schamen, of misbruik binnen een familie waar niet over gesproken mag worden – dan is het vooral die sociale context die ervoor zorgt dat er een splitsing plaatsvind van lichaam en geest. De tijd staat stil bij het lichaam, dat is gevangen op dat moment in de staat van de trauma. De ratio ontwikkeld zich door en kan tegen het lichaam zeggen dat het wel veilig is of een goed mens. Het lichaam zegt: dat is niet zo, je bent in levensgevaar, continu. Hij beschrijft dat aan de hand van klinische gevallen op alle mogelijke manieren. Laagdrempelig." / "Een boek uit 2015 dat ik altijd mensen aanraad" – Bron 1 | 2

Roxane van Iperen: "Insect van Claire Castillon is een inktzwarte verhalenbundel over moeder/dochter-relaties. Maar het is redelijk universeel, de relatie moeder en dochter, want er komen net zoveel mannen in voor. Echtgenoten, vaders en broers. Het is een soort zoektocht naar alle mogelijke rollen van vrouwen, maar zonder dat ze telkens uitkomt in een cliché. Dat vind ik zo knap. Bovendien is het waanzinnig goed geschreven. Zeker voor mensen die niet van verhalenbundels houden, dan zeg ik: 'hier, neem dit dan." – Bron

Roxane van Iperen: "Dit is een ontzettend belangrijk boek. Sowieso haar werk. Ook De Stille Overname wat hieraan vooraf ging. Wat in het boek heel simpel en snel wordt uitgelegd is dat we van een stakeholder-model, waarbij iedereen ongeveer gelijke inspraak heeft en je met elkaar beslist hoe je deze samenleving en bedrijven gaat runnen, met heel veel wetgeving omgeschakeld zijn naar een shareholder-model; de kerstboom waarin je zegt dat de rest minder belangrijk is. Aandeelhouder en winstmaximum zijn belangrijk." – Bron

Roxane van Iperen: "Dit is het tweede deel van een drieluik waarvan het slot volgend jaar verschijnt. Ik kijk er nu al naar uit. In deze onweerstaanbare novelle probeert de schrijver het leven van een in de oorlog foute oom te reconstrueren. Bloed, zweet en modder. De toon raakt me, een toon van grote oprechte Groningse woede waarvan ik niet bitter, maar warm word." – Bron

Roxane van Iperen: "Leestip voor Rutte: Ademgebed van Martijn Teerlinck. Pompende overvloed" – Bron

Roxane van Iperen: "Op de terugweg van Auschwitz naar huis bestudeert Primo Levi de gezichten van Duitse burgers. Hij ziet dat niemand geïnteresseerd is in het lot van kampslachtoffers als hij: "Niemand keek ons aan [...] verschanst in hun ruïnes als in een fort van niet-willen weten [...] nog altijd in staat tot haat en verachting." Daarom zijn de verhalen van Primo, Janny en Lien zo belangrijk." – Bron

Roxane van Iperen: "Als iedereen die vorig jaar Stoner las nu eens dit jaar De Etruskische Glimlach van Sampredo las #asimplenovel #aanrader" – Bron

Roxane van Iperen: "Je kent ze wel: gezinnen met kinderen die een restaurant afbreken. Om dat te voorkomen, vertelde ik mijn kinderen aan tafel buitenshuis horrorverhalen. Mijn inspiratie haalde ik bij Roald Dahl, denk bijvoorbeeld aan de boze hospita en haar duistere gastenboek. Nooit meer problemen met orde gehad." – Bron

Roxane van Iperen over het boek dat haar leven heeft veranderd: "Ik was 17 toen ik deze roman over Romeinse rechtspraak las. In een interview zei Haasse: 'Voor mij is schrijven een innerlijk toneel'. Tot dan toe had ik nooit iets gedaan vanuit intrinsieke motivatie, ik deed wat me werd opgedragen. Uit mezelf maakte ik een werkstuk over haar. Ze schudde me wakker, daar heb ik mijn hele leven plezier van." – Bron

Roxane van Iperen: "Och mensen, dit is zo’n mooi boek." / "Wat zo typerend is aan dit boek is dat de Tweede Wereldoorlog hier nog helemaal niet speelt. De auteur heeft nog geen enkel besef van wat er gaat komen. Dat maakt dat dit echt een uniek literair werk is, wat zich dus afspeelt in dat hele gekke vacuum tussen die Kristalnacht in 1938 en de Tweede Wereldoorlog die in 1940 begint. [...] Het is zo beklemmend om te lezen, omdat je je realiseert dat de man die dit schrijft de Tweede Wereldoorlog niet heeft meegemaakt. [...] Maak wij weten dit allemaal wel en als je het dan leest, dan is het niet alleen een getuigenis, maar is het ook een aanklacht. Je bent bijna medeplichtig nadat je dit boek hebt gelezen." – Bron 1 | 2

Roxane van Iperen: "Een adembenemende zoektocht naar antwoorden en moraliteit – die er bijna niet zijn. Wát een boek." – Bron

Roxane van Iperen tipt de Graphic Novel versie van Sapiens: "De pil van Harari, die niet meteen voor iedereen geschikt is, hartstikke mooi vormgegeven." – Bron

Roxane van Iperen: "Fenomenaal boek. Echt een geweldig boek. [...] Prachtig boek." / "Echt een aanrader!" – Bron 1 | 2

Roxane van Iperen: "Onmisbaar, dit essay (én de inleiding), om de ondermijnende krachten in onze democratie te begrijpen." – Bron

Roxane van Iperen: "Herlas The Bourgeois Virtues, van Deidre McCloskey, over de morele waarden voortgebracht door kapitalisme; ook een aanrader." – Bron

Roxane van Iperen: "Eindelijk Terug naar Reims van 'klasseverrader' Didier Eridon in huis; aanrader. Hoe kan het dat juist rechtse partijen profiteren van de backlash op 'hun' systeem, globalisering? Waarom slagen progressieve partijen niet (meer) in sociale en economische emancipatie?" – Bron

Roxane van Iperen: "Dit prachtig geschreven boek geeft een gezicht aan de mensen achter de genegeerde statistieken. Armoede, eenzaamheid, kansenongelijkheid, vastzitten in het systeem." – Bron

Roxane van Iperen: "Ik wil alle boeken lezen van Griet na deze. Wat ongelofelijk mooi. Passages en uitspraken die ik twee keer achter elkaar wilde lezen zo mooi." – Bron

Roxane van Iperen: "FAVOURITE!!" – Bron

Roxane van Iperen: "Fantastisch boek als je je op een andere manier wil verdiepen in kunst. Een mix van kunstgeschiedenis, praktische kennis en de blik op kunst en het maakproces vanuit de kunstenaar zelf. Enige wat ik miste is dat elk werk wat besproken werd ook met afbeelding in het boek stond. De belangrijksten stonden erin, maar ik moest toch mijn telefoon erbij pakken om werken op te zoeken. Dat haalde mij soms uit het leesmoment." – Bron

Roxane van Iperen: "Leuk boek voor kindjes vanaf 3, mijn zoontje vindt het erg leuk mee te denken over wat zijn lievelingskleur is en in welke kleur zijn huis zou moeten zijn. Een meisje uit zijn klas vond het weer leuk na te denken over beroepen. Het prikkelt de fantasie, er is veel te zien en het is leuk om voor te lezen." – Bron

Roxane van Iperen op de vraag of ze het goed vond om te lezen: "Ja. Het deed mij een beetje denken aan Twin Peaks. [...] Daar hou ik wel van. Michael Fassbender speelt de hoofdrol in de verfilmingen, dus dan weet je wel wat voor een sfeer dat is." – Bron

Roxane van Iperen tipt dit boek bij Eva Jinek's boekenpanel: "Dit is geen zelfhulpboek. Dit is een psychiater. Hij is de pionier van de existentiële therapie: waartoe zijn wij hier?. Voortbordurend op Sartre: de mens is gedoemd tot vrijheid en in die vrijheid proberen we vrije keuzes te maken om dat leven vorm te geven. Vanuit die basis heeft hij altijd geschreven. [...] Hij zegt niet: "Jouw baas is een narcist en daarom ben je zo ongelukkig". Hij vraagt: "Wat beweegt jou er toe om elke keer narcisten op te zoeken?". Hij zegt de sleutel tot meer geluk is zelfonderzoek en reflectie. Niet heel veel mensen durven dat aan, want dat is ook heel angstaanjagend, spannend en pijnlijk." / "Volgens Yalom zijn mensen niet meer bereid tot introspectie. Tot echt kijken: wat gaat er nou bij mij mis? Je kunt anderen de schuld blijven geven, maar dat is niet de manier." – Bron 1 | 2

Roxane van Iperen: "Dit is zeker iets wat ik mijn kinderen echt zou geven. Het is heel scènegericht geschreven. Hoge snelheid. Dat merk je echt. Daardoor lijkt het bijna alsof je naar een serie zit te kijken. Het is vanuit de ik-persoon geschreven. Veel dialogen. Je gaat er echt als een razende doorheen." – Bron