Daaf is niet de knapste, niet de stoerste maar Daaf en Dora passen als Duplo in elkaar. Ze zijn onafscheidelijk. Samen nemen ze een bijbaantje als tekstschrijver waardoor ze op begrafenissen terechtkomen van mensen zonder nabestaanden. Week in week uit fietsen ze naar uitvaartdiensten van deze onbekende mensen om hen toch een laatste eer te bewijzen en een mooi afscheid te geven. Op een dag staat Dora achter de katheder zoals ze zo vaak heeft gestaan, maar ditmaal is alles anders. In de weken die volgen verliest Dora grip op alles wat ze zo zorgvuldig met Daaf had opgebouwd. Vluchten is de enige optie, maar hoe moet je verdwijnen als het geluk onder de grond is begraven? Waar ga je heen als je nergens wilt zijn?