Annet Schaap: "Een boek waaraan ik nog lang daarna hebben zitten denken. De schrijfster creëert een heel eigen universum door een moeder en haar zoontje op te sluiten in een kamer. Voor het jongetje, dat er geboren is, is het zijn hele wereld. Zijn moeder is de bron van alles. De volkomen tweeheid tussen de personages, de enorme liefde tussen hen, vond ik prachtig en herkenbaar. Ik had toen zelf een jong zoontje.

Het is bijna ongelooflijk dat wanneer het boek opent het jongetje nog maar vijf is, want hij is al rijk vanbinnen. Toch is hij geloofwaardig vijf. Dat komt omdat Donoghue hem serieus neemt. Ze gaat niet boven of buiten hem staan, maar kruipt helemaal in hem. Ze schreef bovendien een vreselijk spannend boek, want moeder en zoon blijken gevangengehouden te worden. Ze ontsnappen ternauwernood, waarna de kennismaking met de buitenwereld volgt. Alles verandert voor het kind, ook de verhouding met zijn moeder.

Het is allemaal zo rustig en natuurlijk beschreven, met goede dialogen en zin voor timing – dat vind ik belangrijk – dat het boek helemaal klopt. Ik wil het graag herlezen, ja, zelfs al vertrekt het van een verschrikkelijk, beklemmend gegeven. Had ik al gezegd dat ik van psychologische heftigheid houd? (glimlacht)" – Bron