Matthijs van Nieuwkerk: "De eerste zin: 'Veel mensen schijnen Kees Bakels niet eens te hebben gekend, en dat is eigenlijk niet goed te begrijpen.' Daarna kun je niet meer terug." – Bron 1 | 2

Annet Schaap: "De liefde voor kinderen vind ik heel erg terug in Theo Thijssens prachtboek Kees de jongen. Het kwam uit in 1923, maar het verhaal voelt nog dichtbij. Kees, de zoon van een schoenmaker, wordt gedwongen om volwassen te worden doordat zijn vader doodgaat. Lezen over dat soort verlies lijkt misschien niets voor een jong meisje, maar ik was destijds ook nieuwsgierig naar volwassen onderwerpen. Bovendien was Kees de jongen in huis, want het was het lievelingsboek van mijn opa en van mijn moeder. Het sterke eraan is dat je de dingen bekijkt door Kees’ ogen én door die van de oudere schrijver die alles overziet. In tedere bewoordingen toont hij hoe dapper Kees zichzelf rechthoudt. Hij lijkt een hele gewone jongen, maar dankzij zijn fantasie krijgt hij een bijna magische kracht. Als hij bijvoorbeeld een meisje en haar moeder ziet lopen, denkt hij: Wat als dat meisje nu voor de tram kwam en ik haar nog net redde? Dat soort romantische fantasieën over jezelf herkende ik. Mijn opa had ze ook. Net als ik leefde hij met het droeve en tegelijk blije besef dat mensen niet weten hoe bijzonder we eigenlijk zijn, hoeveel we zouden kunnen verwezenlijken. Mocht iedereen zo naar zichzelf en de wereld kijken, op Kees’ manier, het zou zoveel moois opleveren." – Bron