‘Een waterscheiding, noemde Elco Brinkman het cda-program tijdens zijn eerste persconferentie als nieuwe lijsttrekker van het cda. ‘Heb je dat gehoord?’ vroeg ik opgewonden toen ik het Torentje binnenstapte. ‘Een waterscheiding! Dat betekent een radicale breuk met het verleden. Een radicale breuk met jou dus. Daar zul je niet blij mee zijn.’ Mijn woorden misten hun uitwerking niet. Lubbers sprong op, als door een adder gebeten, en greep de telefoon.’ Leiderswisselingen vormen een van de grootste pijnpunten in de politiek, in welke variant die zich ook voordoet; of het nu de ‘ideale’ is, na een jarenlange voorbereiding, of een schoon-schip-operatie waarbij de voorganger wordt afgedankt en vervolgens doodgezwegen.

Wie kan het afscheid nemen van de macht beter doorgronden dan Ed van Thijn, 45 jaar actief in de politiek en zojuist teruggetreden als lid van de Eerste Kamer? In Kroonprinsenleed schrijft Van Thijn over het zich vastklampen aan de macht, het zwarte gat, de angst van de partij, oude ‘olifanten’ en aanstormend talent. Beroemde naoorlogse buitenlandse opvolgingskwesties passeren de revue, van Brandt-Schmidt en Thatcher-Major tot Jospin-Hollande-Ségolène en Kohl-Merkel. Maar de rode draad is de binnenlandse politiek: Lubbers-Brinkman, Van Mierlo-Terlouw, en vooral: de opvolging binnen Van Thijns eigen partij. Hier is hij met zijn heldere schrijfstijl, humor en relativeringsvermogen op zijn best. Met smaak beschrijft hij de wederwaardigheden binnen de PvdA.