Over het opgroeien in Nederland als kind van migranten
'Wat willen jullie dat ik zeg?' vraagt Sinan Çankaya als hij wordt uitgenodigd om te spreken op het veertigjarige jubileum van zijn oude middelbare school. De uitnodiging creëert een opening waar vergeten herinneringen uit zijn jeugd en middelbareschooltijd zich doorheen wurmen. Zo denkt Çankaya terug aan zijn voormalige geschiedenisleraar Nico Konst, ooit de tweede man van de extreemrechtse Centrumpartij.
Zonder zichzelf te sparen beschrijft Çankaya in Mijn ontelbare identiteiten hoe moeilijk hij het vindt om een eigen verhaal te vertellen tegen de achtergrond van de debatten over integratie, cultuur en racisme. Steeds laveert hij tussen wortelen en willen vluchten, tussen ‘wij’ en ‘zij’, tussen straat en school, tussen een erbij en er niet bij horen, tussen ongebreideld individualisme en een soms beklemmend collectivisme. Op de dag van de jubileumviering, waar hij zijn oude geschiedenisleraar Nico Konst weer onder ogen moet komen, vertelt hij zijn verhaal.
Mijn ontelbare identiteiten is een bespiegeling op de veranderde omgang met de ‘de Ander’ in Nederland. Het is een indringend verhaal over opgroeien in Nederland als kind van migranten. Reflecterend op loyaliteit, ontheemding en vooral de zoektocht naar een thuis keert Çankaya zich tegen vastomlijnde identiteiten en weigert hij om een verhaal binnen de grenzen van zijn eigen lichaam te vertellen.
Rutger Bregman: "Dit is een boek dat iedereen in Nederland nú zou moeten lezen. Ik ken niemand die zo diepgravend, vlijmscherp, snoeihard én genuanceerd schrijft over racisme, uitsluiting, discriminatie en identiteit als Sinan Çankaya. Het is non-fictie, maar leest als een roman. Gaat over hoe het is om als migrantenkind op te groeien in Nederland. Als je kijkt naar wat er nu in Amerika gebeurt en je je afvraagt wat dit betekent voor Nederland - lees dan dit boek. Çankaya is de Nederlandse Ta-Nehesi Coates." – Bron
Adriaan van Dis: "Mensen die zeggen dat Nederland niet een racistische samenleving is hebben ogenschijnlijk wel gelijk, omdat dat in hun eigen, keurige, witte bubbel misschien niet plaatstvindt. Maar als je dit leest, dan zie je hoe het verweven is. Hoe wij mensen voortdurend labelen. [...] Het laat zien hoe wij geneigd zijn mensen te labelen en in hokjes te duwen. Héél goed geschreven. Het is onaangenaam om te lezen, maar het verbetert wel mijn wereldbeeld. Je ontdekt ook de racist in jezelf." – Bron
Als abonnee van de Boekdelen nieuwsbrief ontvang je maximaal 1x in de week de beste leestips en interviews in je mailbox. Bovendien maak je iedere maand kans op gratis boeken!
