''Dat was het dan God ik weet niet wat ik vanavond zeggen moet, het is zo'n mooie dag geweest! Of ja, toch. Zorg ervoor dat morgen alles goed gaat met de operatie van Peggy Blue. Niet zoals met de mijne, als je begrijpt wat ik bedoel...
Tot morgen, kus,
Oscar.''
De twaalfjarige Oscar schrijft vanuit zijn ziekbed brieven aan God. In die brieven , die sprankelen van levenslust, vertelt hij over oma Rozerood, een dame die hem regelmatig bezoekt en met hem praat over allerlei kleine en grote levensvragen. Oscars brieven geven een prachtige en ontroerende beschrijving van wat wellicht de laatste twaalf dagen van zijn leven zijn.
Mathilde d'Udekem d'Acoz: "Een ware must. [...] Oscar kan niet praten met zijn ouders over de dood, hij weet dat dat veel te moeilijk is voor hen. Mammie Rose helpt hem en zijn ouders het lot te aanvaarden. Ze laat hem elke dag een brief schrijven naar God. Eerst merk je de naïviteit van Oscar, maar nadien ontstaan de vriendschappen met andere kinderen in het ziekenhuis, zoals met Peggy Blue en met Popcorn. Het boek leest als een gedicht, het is een delicaat onderwerp met menselijkheid gebracht. Je kan het op verschillende niveaus lezen. Een moeder denkt snel - "help, het is het afscheid van een kind" - maar een kind zelf zal dat weer anders beleven. Ik heb het voorgelezen aan twee van mijn kinderen. We hebben gehuild aan het einde van het verhaal." – Bron
Als abonnee van de Boekdelen nieuwsbrief ontvang je maximaal 1x in de week de beste leestips en interviews in je mailbox. Bovendien maak je iedere maand kans op gratis boeken!
