In 1971 woont Annie Dillard, schrijfster van ‘Pelgrim langs Tinker Creek’, een jaar in de Amerikaanse staat Virginia, in een vallei waardoor de rivier Tinker Creek stroomt. Bijna dagelijks zwerft ze langs de oevers, waar haar geen detail ontgaat. Energiek en bezield vertelt ze in haar boek over de vaak genadeloze natuur in en rond de rivier en laat ze zien hoe gedurende de seizoenen alles onophoudelijk aan verandering onderhevig is. Ze dwingt de lezer voortdurend naar de details te kijken, en confronteert hem aldoor met het mysterie, de schoonheid én de wreedheid van het leven. En dat is meteen de grootste les van Dillards proza: dat we niet los van de natuurlijke wereld leven, maar er deel van uitmaken. Het met de Pulitzer Prijs bekroonde ‘Pelgrim langs Tinker Creek is een subliem poëtisch essay, een zoektocht naar de betekenis van het leven en een natuurklassieker van jewelste.
Tommy Wieringa: "Echt een boek als een lichtstraal in de duisternis. En die lichtstraal valt op een open plek in het bos. […] Tot mijn afschuw zag ik dat Dillard het al op haar zevenentwintigste geschreven heeft. Dat vind ik heel erg demotiverend! Het boek is echt een openbaring, ook in religieuze zin bijna. Voortdurend beschrijft ze godservaringen, maar het gaat haar om de natuur. […] Ik heb nog nooit iemand op deze manier over natuur zien schrijven. Dit is zó goed […] ze gebruikt grote woorden […] ze haalt haar materiaal uit de breedte van het bestaan en brengt het de hele tijd terug naar het stroompje (Tinker Creek) langs haar huis. […] Ze kijkt met een soort levenshonger die ik niet vaak zie in de literatuur. En met een zintuiglijkheid die ik te vaak mis. Het leert je om dankbaar te zijn voor de omgeving waarin je je bevindt. […] Zo’n riviertje stelt niks voor, maar in de handen van Dillard wordt het bijna een visioen." – Bron
Als abonnee van de Boekdelen nieuwsbrief ontvang je maximaal 1x in de week de beste leestips en interviews in je mailbox. Bovendien maak je iedere maand kans op gratis boeken!
