Sabbaths theater is een van de meest gedurfde romans in het oeuvre van Philip Roth: choquerend, meedogenloos en weergaloos grappig. Mickey Sabbath, een diabolische en scandaleuze poppenspeler, vereert ontucht als principe en is op vierenzestigjarige leeftijd nog even vijandig als altijd. Hij heeft een heftige, erotische relatie met Drenka, de wellustige vrouw van een Joegoslavische hotelhouder. Sabbath raakt volledig uit zijn doen als zij plotseling aan kanker sterft. Beroofd van zijn Drenka wordt hij belegerd door de geesten van hen die hem het meest hebben liefgehad of gehaat, en hij begint een wanhopige zoektocht in zichzelf en naar zijn verleden.
Joost Zwagerman: "Tien boeken waar een jonge schrijver zijn of haar voordeel mee kan doen, in willekeurige volgorde." – Bron
Ilja Leonard Pfeijffer: "Natuurlijk is dit heel goed. Schitterend geschreven. Een grootmeester aan het werk. Toch moet ik toegeven dat ik moeite heb gehad met dit boek, wat op zich niet per se slecht is, begrijp me niet verkeerd. Toen ik halverwege was, wilde ik het opgeven. Ik zou de volgende recensie hebben geschreven als ik Mickey Sabbath op dat moment in de steek had gelaten: “Natuurlijk is dit heel goed, maar het is ook ondraaglijk. De ene na de andere knap geschreven zin wordt verspild aan de saaie worstelingen van een verachtelijk lowlife, waarvan we alleen maar kunnen hopen dat hij niet te veel aspecten van de persoonlijkheid van de schrijver spiegelt. Dit boek is te Amerikaans voor mij in zijn Woody Allen-achtige obsessie met obsessie, ontuchtige Joden en psychologisch slachtofferschap. Overspel maakt een personage niet complex en pronken met de Europese cultuur maakt een schrijver niet diepzinnig. Dit boek is irritant en onaantrekkelijk en juist daarom zou ik ook vijf sterren kunnen geven, ik weet het, en waarschijnlijk zou ik dat ook moeten doen. De reden waarom ik dat niet doe, is dat ik de handigheid van de verteller alleen maar kon bewonderen zonder ook maar één moment van zijn gezelschap te genieten.” Ik dacht eraan om het twee sterren te geven. Maar ik ging door, ik maakte het uit en ondanks mijn eerdere twijfels en irritaties laat deze grote Amerikaanse roman me onder de indruk achter. Het personage van Mickey Sabbath, waarmee ik me in het begin zo moeilijk kon inleven, komt er aan het eind toch uit als gedenkwaardig diepzinnig en tragisch. De meesterlijke verteltechniek om voortdurend het heden met het verleden te vermengen in een soort derde persoon stream of consciousness werpt zijn vruchten af: uiteindelijk zien we Mickey Sabbath precies zo, als een tragische vermenging van heden en verleden, als gedreven door verlies, als hopeloos proberend een verloren paradijs te herwinnen, terwijl zijn verliezen hem cynisch genoeg hebben gemaakt om de absurditeit van zijn hopeloze streven in te zien. Ik ben dankbaar voor de strijd." (Vertaald uit Engels) – Bron
Als abonnee van de Boekdelen nieuwsbrief ontvang je maximaal 1x in de week de beste leestips en interviews in je mailbox. Bovendien maak je iedere maand kans op gratis boeken!
