The Catcher in the Rye is the ultimate novel for disaffected youth, but its relevant to all ages. the story is told by Holden Caulfield, a seventeen- year-old dropout who has just been kicked out of his fourth school. Throughout, Holden dissects the phony aspects of society, and the phonies themselves: the headmaster whose affability depends on the wealth of the parents, his roommate who scores with girls using sickly-sweet affection. Lazy in style, full of slang and swear words, its a novel whose interest and appeal comes from its observations rather than its plot intrigues (in conventional terms, there is hardly any plot at all). Salingers style creates an effect of conversation, it is as though Holden is speaking to you personally, as though you too have seen through the pretences of the American Dream and are growing up unable to see the point of living in, or contributing to, the society around you.

Onderstaande tekst is vertaald vanuit de originele taal
The Catcher in the Rye is het ultieme boek voor jongeren die zich afgesloten voelen van de maatschappij, maar het is relevant voor alle leeftijden. Het verhaal wordt verteld door Holden Caulfield, een zeventienjarige schoolverlater die net van zijn vierde school is getrapt. In het boek ontleedt Holden de neppe aspecten van de samenleven, en de neppers zelf: het schoolhoofd wiens welwillendheid afhangt van de rijkdom van de ouders, zijn kamergenoot die meisjes weet te scoren met zijn vies zoete praatjes. De roman is lui in stijl en gevuld met slang en scheldwoorden. De aantrekkingskracht komt meer van de observaties dan van het plot (vergeleken met conventionele boeken is er amper een plot). De stijl van Sallinger is converserend: het is alsof Holden tegen jou persoonlijk praat, alsof jij ook door de nepheid van de American Dream heen kunt kijken en alsof jij ook opgroeit zonder dat je het nut inziet van leven in of bijdragen aan de samenleving om je heen.