Wim is een gewoon jongetje, gewoon op school, maar nu heeft hij vakantie. En verveelt zich. Hij heeft het niet fijn thuis, iedereen doet naar tegen hem en hij besluit van huis weg te lopen. Dat wordt een weinig gelukkig avontuur, hij lift een eind mee met een vrachtwagen, maar tenslotte blijft hij moederziel alleen, hongerig, nat van de regen en met een lelijk geschaafde knie. Toontje van de boerderij vangt hem op en Wim wordt door de vriendin van zijn vader teruggehaald.
Annet Schaap: "Dat ik op mijn twaalfde allerlei dingen ging opschrijven, is dankzij Wim Hofman. Die had in Wim een allenig jongetje neergezet dat door zijn dorp aan zee zwerft en daarover met Oost-Indische inkt gedachten neerpent in een boekje. Ik kocht meteen ook een boekje en inkt. Ik wás dat eenzame kind, niet omdat, zoals bij Wim, mijn ouders gescheiden en afwezig waren, maar omdat ik geboren ben met een soort troosteloosheid. Ik voelde me nooit helemaal op mijn plek en kon dat niet goed delen met anderen. Mijn ouders begrepen het bijvoorbeeld niet. Nu ik zelf moeder ben, besef ik dat zij natuurlijk wilden dat ik gewoon blij was. Maar licht en donker horen allebei bij het leven. En dus ook in een kinderboek. Hofman begrijpt dat. In zijn verhalen en tekeningen vond ik iets gelijkgestemds. Boeken zoals die van hem waren voor mij belangrijker dan mijn vriendjes. Ze troostten me.
Lampje is gegroeid vanuit het idee dat het moest gaan over een meisje dat én verdriet én zin voor avontuur voelde. [...] Tijdens het schrijven van Lampje heb ik bewust hoofdstukken uit Wim herlezen. Ik wilde me spiegelen aan die taal en zinnen waar ik zo dol op ben. Er zit dat knikje in dat ze zo anders maakt dan hoe mensen gewoonlijk schrijven. Ik ben als maker wel eigengereid, maar de allergrootsten kunnen me dus wel degelijk inspireren." – Bron
Als abonnee van de Boekdelen nieuwsbrief ontvang je maximaal 1x in de week de beste leestips en interviews in je mailbox. Bovendien maak je iedere maand kans op gratis boeken!
