Bibi Dumon Tak: "Dieren eten van Jonathan Safran Foer is mijn ultieme boek. Ik was al vegetariër en besloot na het lezen van dat boek ook geen vis meer te eten. Safran Foer heeft mensen overtuigd met feiten, dat is zijn kracht. Je kunt als schrijver alleen maar dromen van zo’n grote impact." – Bron

Bibi Dumon Tak: "De soldaat was een dolfijn van Eva Meijer is nog zo’n boek. Meijer stelt de vraag of dieren politieke wezens zijn en hoe we daar als mens mee omgaan. Wij hebben onszelf bovenaan de piramide gesteld. Dat is niet democratisch. De mens heeft geen reden om die hoogste plek zomaar in te nemen en de rest onder de voet te lopen. Ik hoop dat de maatschappelijke kanteling is ingezet, dat we de relatie mens-dier herzien en daar ook naar handelen. In mijn kindertijd waren vegetariërs ’rare mensen'. Wie op school geen vlees at werd vreemd bekeken. Hij of zij was plots 'anders'. Nu is dat niet meer het geval, of althans veel minder." – Bron

Bibi Dumon Tak: "Ofwel lees ik een bepaald boek omwille van de taal, denk aan Het hout van Jeroen Brouwers, ofwel om iets bij te leren [...] Het hout, dat is een glas rode wijn. Je moet het savoureren. Bij zo’n taalrijkdom is het verhaal voor mij ondergeschikt aan de vorm, de stijl, de zinsbouw." – Bron

Bibi Dumon Tak: "Zulajka opent haar ogen van Guzel Jachina, over de Russische goelag, is het boek dat me vorig jaar het meeste bijbleef." – Bron

Bibi Dumon Tak: "Combineer je een rijke taal met het aanreiken van kennis, dan krijg je het ultieme boek. [...] Guus Kuijer en zijn Bijbel voor ongelovigen is ook zo’n werk. Dat is proza waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Dan knettert het in mijn hoofd. Iets leren, iets begrijpen is zowat de best mogelijke leeservaring, alsof je hersenen aangroeien." – Bron

Bibi Dumon Tak: "Ik las zijn boek 'Wij slaven van Suriname' deze zomer. Dat boek maakte zoveel indruk op mij. Ik zei geloof ik na ieder hoofdstuk 'Waarom is dit geen verplichte kost op scholen?'. Kijk ik ben natuurlijk al lang van school af, maar dit boek is in 1937 geschreven. Dus ik zat nadien op school. Wij kregen alleen les over de Tweede Wereldoorlog. De slechtheid van de Duitsers, de Japanners, daarna de Koude Oorlog. Rusland was ook niet goed. Maar ik las dit boek en dacht 'Dit is onze geschiedenis' en Anton de Kom was zo dapper om dat op te schrijven. Hij is verbannen uit zijn eigen land, uit Suriname. Is daarna vermoord in een van de concentratiekampen. Waarom kennen wij dat verhaal niet? We moeten het weten." – Bron