Sybrand Buma: "Tocqueville schrijft over de morele component in de samenleving. Dat past zo precies bij wat ikzelf ook wilde signaleren. Hij zag begin 19de eeuw al wat wij nu meemaken. De onthechte burger en de alom aanwezige overheid die voor zijn geluk moet zorgen. Voor mij ideologisch heel herkenbaar. [...] Het zelfregulerende vermogen, de barmhartigheid, is vervangen door een staatsstelsel. Tocqueville laat zien wat er gebeurt als de staat uit zijn voegen groeit en de samenleving uiteenvalt in allemaal individuen." – Bron

Sybrand Buma: "Dit is een klassieker. Nooit eerder is er door een deelnemer zo’n inkijkje gegeven in een kabinetsformatie. Het zal ook nooit meer gebeuren, om begrijpelijke redenen. Ik geef de voorkeur aan vertrouwelijkheid. Ik heb er tijdens de formatie niets over gezegd en ga het daarna ook niet opschrijven als mijn kant van het verhaal." – Bron

Sybrand Buma: "Lijmen/Het been heb ik zeker driemaal gelezen. Voor mijn leeslijst op school las ik Kaas van Elsschot. Dat was lekker dun. Daarna kreeg ik het verzameld werk, daar staan allerlei prachtige dingen in. Maar Lijmen/Het been heeft mijn speciale voorkeur. Het sjacheren, je groter voordoen dan je bent. Dat Wereldtijdschrift, de titel alleen al, bestaat helemaal niet. De oplage is zo groot als het aantal exemplaren dat de gek over wie een artikel wordt geschreven, zelf bestelt... [...] Dit is zo’n geweldig boek." – Bron

Sybrand Buma: "Ik heb het zo vaak voorgelezen, maar het ligt nu niet meer op mijn nachtkastje om door te nemen met mijn 21-jarige zoon. Of m’n 18-jarige dochter. [...] Ik heb dit boek tijdens de afgelopen formatie, en ook bij fractie-overleg, weleens geciteerd. Ik geloof dat ik het zelfs in mijn tas had, al geloof ik niet dat het op tafel heeft gelegen. We hebben zoveel moeilijke keuzes gehad. Zeker tot de vorige zomer waren er momenten dat we dachten: hoe komen we hieruit? Dan schoot door mijn hoofd: niet bovenover, niet onderlangs, nee, we moeten er dwars doorheen. Je hebt in dit vak gewoon klussen die moeilijk zijn, die je eigenlijk niet wilt, maar die je niet kunt vermijden. Op zo’n moment moet je toch je verantwoordelijkheid nemen: we moeten er dwars doorheen. Stiekem denk ik er dan bij, zoals ook in het boek staat: ‘zwieperdezwiep, plonserdeplons, struikeldestruik.’" – Bron