Anya Niewierra: "Dit boek kwam ik tegen tijdens de research voor De nomade, en vertelt hoe het mensen uit de voormalige Sovjet-Unie is vergaan na de val van het communisme. Wat een leven hebben die mensen gehad. Al dat onrecht, de gelatenheid, hoe ze daarmee omgaan. Die verhalen zijn echt heel indrukwekkend, ook omdat ze zo fantastisch zijn opgeschreven door de auteur. Als ik De nomade niet had geschreven, had ik dit dus nooit geweten." – Bron 1 | 2

Anya Niewierra: "Dit bizarre boek herlas ik als research voor Het bloemenmeisje, mijn derde thriller die handelt over een vrouw die alleen met haar moeder in de ruige wildernis van de hoge Pyreneeën opgroeit. Zij gebruikt vooral haar neus om te overleven. Ik kwam op dat idee omdat we in onze digitale samenleving steeds meer individualiseren en de connectie met onze actuele omgeving en dus ook de natuur verliezen. We kijken continue op een scherm en bedekken onze oren met koptelefoons en luisteren vervolgens naar ons eigen geluid. Hierdoor raken we losgekoppeld van het nu en dus ook van onze omgeving en van het menszijn. Het enige orgaan wat je niet kunt uitschakelen, is de neus, want die heb je nodig om te ademen. Daarmee ben je met de neus per definitie in het nu. Geur is dus het enige wat je actueel verbindt met je omgeving, het enige wat we niet kunnen afdekken met technologie. Ik was de afgelopen dagen verkouden en heb minder geroken, dan mis je echt iets. Dit boek van Patrick Süskind komt oorspronkelijk uit de jaren 80 en gaat volledig over het fenomeen geur, en hoe dat op je doorwerkt. Indrukwekkend en confronterend." – Bron

Anya Niewierra: "Dit boek gaat over de teloorgang van de democratie en de opkomst van het populisme in met name Polen. Het gaat over een politiek systeem, maar leest als een roman." – Bron

Anya Niewierra: "Deze roman is echt onder mijn huid gaan zitten. Het speelt in Belarus en gaat over een opa die na de dood van zijn dochter de zorg over zijn kleinzoon krijgt. De laatste wens van zijn dochter was dat haar as uitgestrooid zou worden in een bos – het bos waar hij eigenlijk nooit meer heen wil. Uit respect voor zijn dochter gaat hij toch, en neemt zijn kleinzoon mee. Hij vertelt dit jongetje allemaal – schijnbaar – mythische verhalen, maar langzaamaan wordt het duidelijk dat het zijn eígen levensverhaal is, en waarom hij die bossen nooit meer in wilde. Het is echt een zeldzaam goed boek, waar ik nooit opgekomen was als ik niet toevallig op ‘Belarus’ had gegoogeld voor de research van De nomade." / "Een intens boek waarin een opa met zijn kleinzoon terugkeert naar een duister bos uit zijn jeugd. Hier vertelt hij magische verhalen die zich langzaam vermengen met zijn gruwelijke oorlogsverleden." – Bron 1 | 2

Anya Niewierra: "Ook dit boek heeft veel indruk op me gemaakt. Het bevat de dagboekaantekeningen van een jonge vrouw – een journalist – in het plat gebombardeerde Berlijn van april tot en met juni 1945, net na de val van de Nazi’s. Haar verslag van het leven in de kapotte stad is ronduit schokkend – zeker als je beseft dat het waargebeurd is. Vrouwen waren in die periode loslopend wild, en liepen voortdurend het risico om verkracht te worden door de Russen. Wat deze journaliste dan doet uit pure overleving, hoe ze dat beschrijft, de taal die ze gebruikt – zo helder, en bij vlagen zelfs humoristisch – is zó indrukwekkend. Net als de manier waarop ze met zichzelf in gesprek gaat over haar morele kaders. Dit boek heeft me echt geraakt. Het zou veel meer aandacht moeten krijgen, met name op middelbare scholen." – Bron

Anya Niewierra over welk boek verplicht leesvoer moet zijn: "Ons creatieve brein van Dick Swaab. Dat heeft mij helemaal anders laten denken." – Bron

Anya Niewierra over welk boek haar heeft laten huilen: "Dat is 'Zout op mijn huid' van Benoïte Groult. Een Française. Over een prachtige liefdesgeschiedenis, maar die loopt niet zo goed af. Dus dan komen de tranen." / "Een boek dat me zowel toen als nu liet lachen én huilen. Er was maar één ding veranderd: mijn reactie op de poëtische seksscènes. Als twintiger deden die me niks, maar als vijftiger gaven ze me rode oortjes. Klaarblijkelijk ben ik met het klimmen der jaren ­puriteinser geworden. Je zou het omgekeerde verwachten." – Bron 1 | 2

Anya Niewierra over welk boek haar heeft laten lachen: "De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween. Ik heb dat tijdens een busreis gelezen en alle mensen achter mij hadden zoiets van 'Wat is er met dat mens?'." – Bron

Anya Niewierra over welk boek ze meerdere keren heeft gelezen: "Gejaagd door de Wind. Een klassieker over de burgeroorlog in de Verenigde Staten. Ik heb me iedere keer weer afgevraagd: 'Krijgen ze elkaar, of krijgen ze elkaar niet?' Ik weet het nog steeds niet. En daarom herlees ik het." – Bron

Anya Niewierra: "Je leert dat je als familie slechts een speelbal bent van de tijd waarin je leeft, maar dat diezelfde tijd je toch nog momenten gunt voor eigen keuzes." – Bron