Wim Helsen: "Het is non-fictie, maar je voelt dat dit een professioneel auteur is. Het lijkt iemand met een woest karakter, maar tegelijk ook kwetsbaar en onhandig. Als je haar ziet zou je niet zeggen dat ze al zoveel keer rakelings de dood passeerde. Elk verhaal kan je apart lezen, maar allemaal samen vormen ze een interessant beeld van een mens; het is in één woord vitaliserend. [...] Je moét risico’s nemen in het leven, dat kan gewoon niet anders. Op het podium gaan staan bij try-outs is vergelijkbaar. Het ene moment sta je nog veilig in de coulissen, dan zet je één stap en dan spring je. Dat is ook een soort sterven. Het gaat over beseffen dat het leven aan een zijden draadje hangt en er toch weer helemaal voor gaan. Maggie O’Farrell leeft heel, heel graag." – Bron

Wim Helsen: "Bij een vriend bij wie ik logeerde, zag ik op een ochtend een boek liggen dat me trok, en dat ik zonder te vragen heb geleend. De kracht van het nu van Eckhart Tolle. Dat leert je jezelf los te maken van je gedachten. Veel gedachten zitten alleen maar in de weg. Ik kan iemand zien en denken: wat een chagrijnig, lelijk, ongelukkig mens, blij dat ik die niet ben. Maar dan weet ik: aha, ’t is maar een gedachte, een idee. Ik hoef daar geen geloof aan te hechten. En dan kan ik naar mensen kijken op een manier die voor mij veel aangenamer is." – Bron

Wim Helsen: "Meister Eckhart heb ik leren kennen door de sprituele auteur Eckhart Tolle, die zijn schrijversnaam heeft gekozen uit eerbied voor deze 13e-eeuwse mysticus. Het is een boek waarvan je geen 15 bladzijden na elkaar kunt lezen, een paragraaf of een bladzijde is al voldoende. De preken van Meister Eckhart hadden een grote invloed in zijn tijd, ze zijn genoteerd, maar later zelfs verboden door de paus. Ik weet niet of er nog ander proza bestaat dat zo krachtig is, al begrijp ik het soms echt niet hoor. Maar neem nu deze wijsheid van Meister Eckhart: “Let nu goed op! Wil ik iets hebben dat meer dan 1000 mijl van mij verwijderd is, dan bezit ik dat eigenlijker dan wat ik in mijn schoot heb en niet wil bezitten.” Zet dát maar eens op een tegel, als citaat." – Bron

Wim Helsen: "“Ik leerde het kennen op m’n vijftiende. Het is een feest, zo voelt het als ik die titel lees. Je wordt uitgenodigd om mee te komen dansen. Sindsdien lees ik graag poëzie. Het zijn absurde, ritmische gedichten, maar soms ook heel ingetogen. Het is poëzie die je niet helemaal kan uitleggen. De manier van vertellen is vaak absurd, maar wát er verteld wordt is dat helemaal niet. Bij Paul Van Ostaijen lijkt het soms alsof het gedicht de baas was, en niet de dichter. Ik herken dat gevoel helemaal, al schrijf ik zelf niet als een dichter, maar in functie van wat er op het podium gebeurt. Het moet klinken alsof het er altijd al is geweest, alsof het moeiteloos is ontstaan. Terwijl het natuurlijk wel moeite kost om het te bedenken." – Bron

Wim Helsen: "In liefde bloeyende is een leesvriendelijke manier om gedichten te leren kennen." – Bron

Wim Helsen: "Het is in de eerste plaats heel goed geschreven, soms leest het bijna als een avonturenverhaal. Levi was slachtoffer én getuige én verwonderde observator. Levi beschrijft bijvoorbeeld hoe een bewaker zijn vuile mouw afveegt aan het gevangenisplunje van Primo Levi. Wat hem achteraf verwondert is dat zowel hij als de bewaker dat “normaal” vonden. Zo snel kan het gaan, wanneer er machtsstructuren ontstaan die wij als vanzelfsprekend beginnen ervaren. Kijk bijvoorbeeld naar de ongelijkheid die veel vrouwen nog altijd ervaren. Ik geef toe dat ik in het begin het probleem niet zag. Net omdat die vanzelfsprekendheid van machtsstructuren zo ingeworteld zit bij ons. Je moet goed luisteren om te zien waar het probleem zit. Je hebt mensen nodig die je daarop wijzen. Daar helpt Primo Levi bij." – Bron