Ilja Leonard Pfeijffer: "Als je op de allerlaatste pagina’s de volledige, wrange relevantie van de titel begrijpt, besef je pas ten volle hoe meesterlijk dit meeslepende boek is geconstrueerd. Het vaardig opgeschreven, spannende verhaal blijkt een intelligente en meerduidige reflectie op herinneren en vastleggen, op zien en gezien zijn, op toeval en maakbaarheid en op de ethiek van kunst en van de toe-eigening van andermans verhalen. De vraag die je aan het einde blijft bezighouden, is in hoeverre de roman een wraakoefening is en als zodanig een voorbeeld van de onethische toe-eigening die erin aan de kaak wordt gesteld. Goed, slim, diep. Zonder meer eredivisie, deze roman." – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Dit boek is geen roman, maar een gedicht dat al onze dromen met grote precisie vertelt. En als we wakker worden, is het allemaal waar. Het was een onvergetelijke kick om zo ver te reizen met dit boekje. Een van mijn favoriete boeken ooit." – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Het is verschrikkelijk, overweldigend goed, pijnlijk, meeslepend, tragisch en onverbiddelijk. [...] Een kolkende en obsessieve modderstroom van woorden, gedachten en wanen, die onontkoombaar is en diep tragisch. Een bijzonder knappe en verontrustende monologue interieur van bijna 400 pagina’s in de unieke, obsessieve stijl van Te Gussinklo. Je weet niet wat je meemaakt." – Bron 1 | 2

Ilja Leonard Pfeijffer: "Een boek dat heilzaam is als een langdurige afranseling. Als je het uit hebt, heb je nergens nog vertrouwen in, behalve in de destructieve oerkracht van taal." – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Alleen al vanwege deze zin: 'Ik dacht deze week weer mijn vader te ruiken, maar het waren mijn voeten.'" – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Een intellectuele en stilistische oefening die briljant is uitgevoerd. Maar met al zijn virtuositeit laat het boek je met lege handen achter. Het is een roman over het plezier van het lezen van romans en als zodanig uiteindelijk zelfreferentieel. Het ademt bovendien een bijna anachronistische sfeer uit, omdat het geschreven is in een tijdperk waarin de waarde van literatuur nog als vanzelfsprekend werd beschouwd. Dit gezegd hebbende, moet ik echter toegeven dat het boek buitengewoon goed geschreven is en dat het erg leuk is om te lezen. Het maakte dat ik het wilde vertellen.'" – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Dit is een magistrale roman. ‘De Jacobsboeken’ is een universum van duizend pagina’s dat deel van mij is geworden. Hardcore literatuur: vervreemdend en veeleisend, ambigu en traag, rijk en verbluffend." – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Harde, goede, ingekookte taal, zwart als gestolde olie. Een prachtig bittere en pijnlijk consequente novelle over verlies, rouw en de ultieme consequentie van liefde." – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Dit boek kan gelezen worden als een volkomen overtuigend pleidooi voor de afschaffing van het platteland en in één moeite door ook van de laatste restjes God. Zelden heb ik een boek gelezen met zo’n beklemmend, claustrofobisch en deprimerend decor. Zelfs de fantasie biedt hier geen ontsnapping, maar slechts analogieën die zich steeds dieper vastzuigen in de modder. Kortom: meesterlijk. Eredivisie." – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Meesterlijke roman van een van onze grootste romanciers. Meeslepend, diep, onmodieus, ontroerend, wrang, prachtig." – Bron

Ilja Leonard Pfeiffer: "De meest langdurige poseersessie uit de geschiedenis van de fotografie" – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Deze kleine roman is een groot tragisch meesterwerk over de hoop dat het leven ooit betekenis kan hebben. Het verhaal is met precisie en menselijke delicatesse geschreven, ontroert en doet ons vrezen dat het verhaal van luitenant Giovanni Drogo in het Bastiani-fort een metafoor zou kunnen zijn die van toepassing is op de hoop die wij allemaal met een bijna religieuze ijver onszelf voor de gek houden." – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Een obsessie en een daad van liefde manifesteren zich als een grootse roman over een handelende, verantwoordelijke, twijfelende, hartstochtelijke en wijze mens in het centrum van de wereld. Deze historische roman behoort tot de beste en waardigste boeken die ik ooit heb gelezen, niet vanwege het historische onderwerp, maar vanwege de wijsheid en vanwege de superieure klassieke stijl (weergaloos vertaald door Jenny Tuin). Maar vooral vanwege de wijsheid." – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Natuurlijk is dit heel goed. Schitterend geschreven. Een grootmeester aan het werk. Toch moet ik toegeven dat ik moeite heb gehad met dit boek, wat op zich niet per se slecht is, begrijp me niet verkeerd. Toen ik halverwege was, wilde ik het opgeven. Ik zou de volgende recensie hebben geschreven als ik Mickey Sabbath op dat moment in de steek had gelaten: “Natuurlijk is dit heel goed, maar het is ook ondraaglijk. De ene na de andere knap geschreven zin wordt verspild aan de saaie worstelingen van een verachtelijk lowlife, waarvan we alleen maar kunnen hopen dat hij niet te veel aspecten van de persoonlijkheid van de schrijver spiegelt. Dit boek is te Amerikaans voor mij in zijn Woody Allen-achtige obsessie met obsessie, ontuchtige Joden en psychologisch slachtofferschap. Overspel maakt een personage niet complex en pronken met de Europese cultuur maakt een schrijver niet diepzinnig. Dit boek is irritant en onaantrekkelijk en juist daarom zou ik ook vijf sterren kunnen geven, ik weet het, en waarschijnlijk zou ik dat ook moeten doen. De reden waarom ik dat niet doe, is dat ik de handigheid van de verteller alleen maar kon bewonderen zonder ook maar één moment van zijn gezelschap te genieten.” Ik dacht eraan om het twee sterren te geven. Maar ik ging door, ik maakte het uit en ondanks mijn eerdere twijfels en irritaties laat deze grote Amerikaanse roman me onder de indruk achter. Het personage van Mickey Sabbath, waarmee ik me in het begin zo moeilijk kon inleven, komt er aan het eind toch uit als gedenkwaardig diepzinnig en tragisch. De meesterlijke verteltechniek om voortdurend het heden met het verleden te vermengen in een soort derde persoon stream of consciousness werpt zijn vruchten af: uiteindelijk zien we Mickey Sabbath precies zo, als een tragische vermenging van heden en verleden, als gedreven door verlies, als hopeloos proberend een verloren paradijs te herwinnen, terwijl zijn verliezen hem cynisch genoeg hebben gemaakt om de absurditeit van zijn hopeloze streven in te zien. Ik ben dankbaar voor de strijd." (Vertaald uit Engels) – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Dit is nadrukkelijk ook een literair program, dat Brouwers glorieus waarmaakt. Alles hangt met alles samen in deze weergaloos knappe requiemnovelle. Het getuigt van meesterschap om zulke diepe en woeste emoties zo gecontroleerd vorm te geven zonder afbreuk te doen aan die emoties.Ook het “Eenmalig nawoord” bij deze jubileumeditie is zeer de moeite waard. – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: "Een van de beste boeken die ik in tijden heb gelezen. Oroppa biedt een wanhopig en hoopvol, hard en teder, intiem en episch verhaal, dat met zelfbewust meesterschap in een flamboyante, trefzekere en beeldende stijl tot een meeslepend en onvergetelijk avontuur wordt gesmeed. Je vindt niet vaak zoveel zulke sterke metaforen, zoals “Het klonk alsof je een nest jonge kraaien in een versnipperaar gooide.” Je vindt niet vaak zulke goede zinnen als “Op Anna, die me verliet om wiskunde te studeren. ”Bijzonder knap is het tweede deel, De Pissende Pelgrim, waar met empathie maar zonder sympathie wordt verteld vanuit het perspectief van een beul. Een beul zonder spijt, ook nog eens. Een beul met zelfmedelijden, godbetere. Dat dit vertelperspectief geloofwaardig is en werkt, is een prestatie. Dat is ontzettend moeilijk om te schrijven. Het is nauwelijks te geloven dat dit een debuut is. Oroppa kan zich meten met grote titels uit de wereldliteratuur.." – Bron

Ilja Leonard Pfeijffer: " “The creature needed to be taught its nature, Grainier felt. One evening he got down beside it and howled. The little pup only sat on its rump with an inch of pink tongue jutting stupidly from its closed mouth. ‘You’re not growing in the direction of your own nature, which is to howl when the others do,’ he told the mongrel.” (p. 53)

Die laatste zin, Grainiers conclusie over de stille pup, is de kern van dit boek. Dit komt terug in de slotscène, die als een zwangere nabeschouwing volgt op de sterfscène van Grainier. Dit boek gaat over de vraag hoe je als mens tussen de mensen kunt leven. Het gaat over alle emoties die er zijn. Het gaat over liefde, angst, moed en lafheid. Het gaat over meehuilen met de wolven en over kiezen om stil te zijn. Dit meesterwerk van 116 pagina's is een diepgaande en dubbelzinnige reflectie op de menselijke conditie. Het lezen ervan verandert je leven." – Bron